Hatice Altunay " GÖLGE KADIN ",

         
                                                                                          26.01.2005.    MARMARİS


Evinin ve fikrinin emekçisi tüm kadınlara adanmıştır.

Evinin içini arındırıyordu kadın
Sabahın ilk ışıklarıyla yola düşüyordu kadın
Arındıracağı adresler elinde bir alevdi sanki
Çaldı kapıyı girdi içeri arındırıyordu kiri pası
Kirli, paslı düşünceler peşine takılıyordu kadının
Akşamüstleri
Arınamıyordu sular beyninden içeri süzülse belki de arınacaktı.
Yine de mutlu olmalıydı kadın çok şükür demeliydi.
Kahredici açlığı düşünmeliydi.
Eşi için çocukları için yaşamak için mutlu olmalıydı.
Evinin içine düşüyordu arınma
Suyla, sabunla temizlenemeyenler
Oturma odasının koltuklarına iyice yerleşmiş
Hesap makinesinin tınısıyla sessizleşirken
Parça parça içlerinde gölgeleniyor gölgeleniyor…
Gölgede kalıyordu kadın…
Koltuğa çöken gölge…
Adamsa yumrukları havada kahredici öfkeli bir yontu
Şiddetin nehirlerinde yüzmeye eğilimli bu gemi…
Adına acı çekmek demiyordu kadın
Kaderine boyun eğiyordu çocukları için
Çocukları için yaşamak için dikenli tellerde yürüyor.
Yaşamın soğuk ve karanlık odalarına katlanıyor.
Bilmezden geliyordu aynı oyunu yineliyordu
Yıllar eteklerini savuruyordu acının ilmekleri çoğalıyordu.
Yürüyecekti
Kapital kimdeyse söz ondaydı
Biliyordu yüreğinden yaralı kadın direniyordu.
Özgür kadın para ve söz sahibi kadındı.
Evinin içindeki varlığı tükenmişliği oranında fazla kadın
Arındırıp da barındıran kadın oydu.
Dışarıdan ona özenilen içeride kendini eritip bitiren kadın yine oydu.
Sokakta yürüyen eylemci, evinde arındırıcı kendi dışında herkese kul köle
Kadın şimdi yalnızca kendini yaşamak istiyordu.
Adresi neresiydi onu bilmek istiyordu.
Kadın yokluğunda hep aranan varlığında sorulmayan
Hangi ağacın gölgesiydi yeri?
Adı sanı sonu olmayan
Gölgede kalıyordu kadın…

Gölgede….
Gölge gölge….
                                                                      Hatice  Altunay / KHA..